Regendruppels tikken op het dak. Al een uur lang rijd ik over een verlaten snelweg.
En dan ineens: een onverwachte wending op een met plassen bedekt wegdek. Een scherpe bocht. Uit een reflex trap ik op de rem. De auto begint te schuiven en in een vlaag van verstandsverbijstering zie ik mezelf gaan. Even ben ik bang dat de auto over de kop slaat, totdat ik met een oorverdovende klap tot stilstand kom.
Met mijn hart nog in mijn keel bel ik mijn man. “Je moet me helpen, ik sta net na de snelweg in een bocht, in de berm,” hijg ik. “De auto staat muurvast. Het is zo modderig door al die regen. Hoe krijg ik de auto hier weg? Hoe zet ik de auto in de stand voor de fourwheeldrive?” Mijn man – zoals altijd – uiterst rustig: “Auto in z’n vrij zetten, de fourwheeldrive naar achter koppelen en dan zie je op het dashboard een lampje verschijnen. Klopt dat?” “Ja,” zeg ik. En voordat ik het weet rijd ik hobbelend door het gras terug naar de weg.
Eenmaal veilig op een parkeerplaats bel ik hem weer op. We kletsen na over wat er zojuist gebeurd is. Aquaplaning, het bestaat dus echt. Hij geeft me terug dat als dit ooit weer gebeurt, ik niet op de rem moet trappen, maar de auto moet laten glijden. “Ja,” zeg ik, “dat is makkelijker gezegd, dan gedaan. Ik stond vol in de overleving. De adrenaline stroomt nog door mijn lijf.”
Een dag later passeert deze gebeurtenis nogmaals de revue in mijn hoofd. Wat is dit toch een tekenend voorbeeld van wat er zo vaak gebeurt, thuis en op het werk. We reageren vanuit een reflex, een automatisme: een team komt niet vooruit – dus gaan we harder werken. Een discussie loopt hoger en hoger op – en we verliezen ons vol in de stomende dynamiek. Doelen worden niet gehaald – en onbesuisd vegen we alle plannen van tafel en beginnen opnieuw met het zoveelste offensief.
We handelen vanuit een oud mechanisme. Een bekend patroon, een projectie. Omdat we getriggerd worden op iets wat de situatie in ons oproept. Menselijk, maar zeker niet altijd wenselijk.
Bij Bye Bye Burnout helpen we graag bij het creëren van bewustwording op niet dienende patronen zoals overmatig stress, werkdruk of burn-out. We leren werknemers en werkgevers hoe je hiermee om moet gaan en motiveren we personeel hoe het eigen handelen ook in je voordeel ingezet kan worden om de werk en privé balans optimaal te laten werken. En Teamleiders trainen we bijvoorbeeld om werkstress eerder te herkennen zodat zij weer het licht kunnen laten schijnen op het handelen van de mensen die zij als teamleider weer begeleiden. Van zicht naar inzicht. En vanuit inzicht naar het ontdekken van nieuwe mogelijkheden.
Zo kun je doen wat de situatie van je vraagt. Wat werkelijk dienend is. Voor mens, team of organisatie. In plaats van keihard op de bekende rem te blijven trappen.
En dat is een proces. Soms gaat het goed, soms glijden we uit.
Laten we van die glijders vooral blijven leren.
En ik? Ik ga me inschrijven voor een slipcursus (en misschien ook wel een driftcursus). Of is dat te kort door de bocht?