Deze week geen persoonlijk stukje van mij over burn-out. Wel een heel persoonlijk stukje en zeer zeker de moeite waard om dit toch te lezen want ook voor jou veel stof tot nadenken!
Zoals zo vaak zit ik met collega’s of vakgenoten ergens te kletsen of in sjiek vakjargon ‘te sparren’ over ons vak en de ontwikkelingen daarin. Veelal komt het privé stuk ook aan bod en zo ook nu. Ik was leuk met wat concullega’s (ik heb geen concurrentie maar alleen medestrijders om burn-out uit onze maatschappij te weren) aan het brainstormen en al snel vroeg zij mij en de anderen om mij heen: Wat heb je meegenomen dit jaar in?
De secondes die volgen, lijken voor mij een eeuwigheid te duren. Je kunt een speld horen vallen. Dan doorbreekt iemand anders de stilte: ‘‘Het komt wel goed.’ Die zin heb ik meegenomen.. Hij geeft me vertrouwen, dat alles wel op zijn pootjes terechtkomt.’
Na dit eerlijke antwoord volgt een tweede reactie: ‘Ik koester mijn geluksmomentjes. Gewoon die kleine momenten waarop ik besef: wat heb ik het fijn.’ Prachtige reacties en ik blijf geboeid door de gestelde vraag. Er komt bij mij namelijk geen antwoord…
Heb ik dan niets meegenomen het nieuwe jaar in? Nee, dat is het niet. Maar de vraag wordt overschaduwd door de thema’s in mij en mijn omgeving. Een ernstige ziekte, verlies, burn-out, eenzaamheid door het gemis van familie, het gebrek aan een fijn thuis, een scheiding, het worstelen met het co-ouderschap. Allemaal onderwerpen die in gesprekken met vrienden, vakgenoten en collega’s voorbijvliegen. En zeker in mijn eigen leven is het momenteel even niet volgens, in overeenstemming met ‘de spreekwoordelijke planning’. Ik ben niet waar ik gedacht had te staan, maar of dat nou goed of fout is, daar ben ik nog niet achter.
Dan valt het antwoord me in: leef vanuit dankbaarheid
Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn. Hoe uitdagend het leven ook kan zijn. Niet alleen bij mij, maar ook in mijn werk of in mijn omgeving zijn er uitdagingen. Ze zeggen niet voor niets: ieder huisje heeft zijn kruisje. Maar, de zorgen en lasten van iemand anders kunnen we niet dragen. Wat we wel kunnen, is er simpelweg zijn. Naast iemand gaan staan. Soms nog een hele kunst. Niet erboven of eronder, niet ervoor of erachter. Maar “gewoon” ernaast.
Door een luisterend oor te bieden, een arm om iemand heen te slaan of door een ander te laten weten dat je er bent. Want wij mensen, hebben mensen nodig. Niet op het moment dat het probleem is opgelost, juist op de momenten dat we worstelen. En dan blijft het een verademing als je écht even mens mag zijn. Dat je mag leunen. Met al je kwetsbaarheid en kracht. En daar, juist daar mag je dankbaar voor zijn. En ook al klinkt het wellicht wat belerend, zo is het niet bedoeld.
Dat we er voor elkaar zijn, dat wens ik ons allemaal toe. Dat komend jaar en ieder jaar daarna een jaar gaat worden met nog meer verbinding, verdieping en verrijking. Niet alleen, maar samen.
Zodat we na 2023 wéér antwoord kunnen geven op de vraag: ‘Wat wil je meenemen naar volgend jaar?’
Bonusoefening: Rustig aan leren doen
Wanneer deed je de laatste keer bewust rustig aan? Kun je je herinneren wanneer je voor de laatste keer gedwongen was iets langzaamaan te doen – dat je bijv. vastzat in het verkeer of dat de trein vertraging had? Liet je dat gewoon over je heen komen en waardeerde je de ruimte die hierdoor tijdens een drukke dag vrijkwam? Zie zo’n moment als een gelegenheid om te pauzeren, waardeer het moment, neem de omgeving in je op, maak verbinding met het leven. Adem. Het is een methode die zich zal terugbetalen als je momenten van rust wilt inbouwen – en een goed alternatief voor opgewonden raken over iets dat je toch niet in de hand hebt.
Doe rustig aan en geniet van het leven. Als je te snel gaat, mis je niet alleen het landschap, maar ook de strekking van waar je naartoe gaat en waarom.